Ei-gen-wijs!

Mijn innerlijke criticus kon keihard zijn. Zo hard zou ik nooit voor een ander kunnen zijn.
Dat mechanisme in mij hield me tegen om vrij in beweging te zijn. Het hield me gekooid, gemuilkorfd. Niet goed genoeg, niet slim genoeg, niet wijs genoeg, niet handig genoeg, niet mooi genoeg, niet creatief genoeg, niet sportief genoeg, niet artistiek genoeg, niet toonvast genoeg, niet zelfverzekerd genoeg, niet bewust genoeg, niet sterk genoeg, niet intuïtief genoeg, niet aardig genoeg, niet lief genoeg, niet grappig genoeg, niet snel genoeg, niet genoeg. Nooit genoeg. Voldoende was nooit goed genoeg. Terwijl iets vol doen… iets ten volle doen al genoeg zegt.
Het mooie van vol-wassen worden is dat je alle kansen krijgt om uit te werken wat je nog nodig hebt om heel te zijn. In zoveel jaren met vallen en opstaan kan ik zeggen dat er balans is. Ik laat me niet meer kapot maken door niemand minder dan mijzelf. Wat me helpt als ik mezelf uit balans gebracht voel, is in zachtheid steeds weer opnieuw terugkomen naar de basis. Wat zou liefde doen?
Het spijt me. Ik vergeef me. Dankjewel. Ik hou van mij.

Het is tijd om in te zetten op kwaliteit in plaats van op kwantiteit.
Ondernemen zou wat mij betreft veel meer mogen gaan over iets verbeteren dan over groter worden en uitbreiden. Investeer in het verbeteren, versterken en verduurzamen.
Zo hebben wij al járen een hele degelijke citruspers die niet stuk te krijgen is. Zo’n pers is niet meer te krijgen. Ik heb geen economie gestudeerd en ben daar ook zeker niet in thuis. En mijn simpele geest kan wel bedenken dat het natuurlijk niet lucratief is om een duurzame citruspers te produceren. Dus kun je nu lichtgewicht persjes kopen die bij dagelijks gebruik geen jaren meegaan. Zo waren de fietsen vroeger ook een stuk degelijker.
Kleine bedrijfjes worden overgenomen door giganten die vervolgens onrealistische winstpercentages opleggen waardoor de kleintjes van de markt verdwijnen en er een concurrent minder is, want ‘failliet’.
Het lijkt een beetje op ‘vroeger was alles beter’. Als het gaat om kwantiteit versus kwaliteit denk ik zeker dat dat zo is. We verdrinken in teveel van veel en groot. Een buurtsupermarkt en een kleinschalig vakantiepark verliezen hun charme nu ze overgenomen worden door gulzige groothandelaren.
Wat maakt dat we groter willen worden, meer willen krijgen, terwijl we al genoeg hebben? Welke leegte vullen we daarmee op? Wordt het niet tijd om terug te keren naar kleinschalig, speciaal, duurzaam en ambachtelijk?
Massaproductie gaat het uiteindelijk niet halen. Het maakt meer stuk dan je lief is.

Ei-gen-wijs!

Taal onderhuids

BeSpiegel #293

BeSpiegel #292

BeSpiegel #291

Leylijn #61

BeSpiegel #290

BeSpiegel #289

BeSpiegel #288

Leylijn #60

Leylijn #59

BeSpiegel #287